Losy rodziny Feinerów – Marii i Edwarda i ich synów: 11-letniego Jerzego, 7-letniego Kazimierza i 11-miesięcznego Janusza – są niezwykle poruszające. Pochodząca z Kresów Wschodnich rodzina uciekła stamtąd z powodu napaści sowieckiej w 1939 roku do Warszawy.

Edward Feiner inżynier, absolwent Politechniki Lwowskiej, który przed wojną zarządzał w Tarnopolu, Zaleszczykach, Skałacie drogami i mostami, musiał zająć się naprawą butów, a rodzina przez 5 lat wegetowała w schronisku dla uchodźców przy ul. Senatorskiej 32. Tam też zastał ją wybuch Powstania Warszawskiego, które, jak się szybko okazało, przyniosło najtragiczniejszy rozdział w dziejach rodziny – wypędzenie, zaginięcie Edwarda i Janusza, a później szczęśliwe odnalezienie niemowlęcia oraz długotrwałe poszukiwania informacji o losach Edwarda Feinera, niespodziewanie zakończone dopiero kilka lat temu. Choć w pamięci pana Janusza Feinera nie zachowały się żadne wspomnienia ani nawet ślady wojennych przeżyć, jednak szczegóły swoich losów i historii swojej rodziny pan Janusz Feiner zna doskonale. Została ona przez niego skrupulatnie zrekonstruowana na podstawie wspomnień Matki, Marii Feiner własnoręcznie przez nią spisanych, treści korespondencji prowadzonej przez nią w sprawie poszukiwań jej męża i syna Janusza, a także esejów opracowanych przez starszego brata Jerzego oraz na podstawie innych dokumentów oraz informacji krewnego Stanisława Bojakowskiego, świadka rozstrzelania Edwarda Feinera.

Czytaj całość...