90 rocznica początków tradycji jedwabniczych w Milanówku została uczczona I Milanowskim Biennale Malarstwa na Jedwabiu. W Biennale wzięli udział artyści z całej Polski. W sobotę, 31 maja odbył się wernisaż Wystawy Pokonkursowej. Miało również miejsce otwarcie dwóch wystaw towarzyszących: Wystawy historycznej pt. „Wspomnienie pisane jedwabiem” i Wystawy dokumentów po Henryku i Stanisławie Witaczek oraz dokumentów i malarstwa Beaty Nehring z d. Witaczek.
Brak odpowiednich sal wystawienniczych był powodem, że Wystawa historyczna pt. „Wspomnienia pisane jedwabiem” została zorganizowana w budynku, w którym znajdowała się Centralna Doświadczalna Stacja Jedwabnicza (CDSJ) założona przez rodzeństwo Witaczków, a w którym obecnie funkcjonuje Gimnazjum Społeczne Milanowskiego Towarzystwa Edukacyjnego. Dwie pozostałe wystawy zorganizowano w budynku należącym obecnie do firmy Jedwab Polski Spółka z o.o. i niestety tylko te wystawy są dostępne dla zwiedzających w całości. Dostępna jest również część eksponatów z wystawy „Wspomnienia pisane jedwabiem”, po ich przeniesieniu do sal firmy Jedwab Polski. Wystawy można zwiedzać do końca sierpnia, od poniedziałku do piątku w godzinach od 12.00 do 14.00 lub w innym terminie, po wcześniejszym telefonicznym uzgodnieniu z sekretariatem MCK tel. 22 758 32 34.
Organizatorem Wystawy „Wspomnienia pisane jedwabiem”, otwartej o godz.17.00, było Stowarzyszenie Kuźnia Milanowska. Na wystawie nawiązującej aranżacją do przedwojennego sklepu firmowego w Olsztynie, dedykowanej pamięci założycieli CDSJ Stanisławie i Henrykowi Witaczkom oraz pracownikom Zakładów Jedwabiu Naturalnego w Milanówku, zgromadzono wiele pamiątek rodzinnych i prywatnych kolekcji udostępnionych organizatorom głównie przez byłych pracowników. Mogliśmy na niej podziwiać bogatą kolekcję tkanin, piękne suknie, wśród których były 2 suknie ślubne mieszkanek Milanówka, akcesoria wykorzystywane przez malarki i tkaczki oraz wiele dokumentów, w tym prezentujących sylwetki malarek. Licznie zgromadzonych gości powitała prezes stowarzyszenia Kuźnia Milanowska Agnieszka Kamińska, dziękując wszystkim, którzy przekazali eksponaty oraz dyrekcji gimnazjum za udostepnienie pomieszczeń.
Dyrektor Gimnazjum Społecznego MTE Urszula Kiełczewska w swoim wystąpieniu poinformowała, że wkrótce na elewacji budynku zostanie umieszczona tablica upamiętniając fakt, że w budynku będącym obecnie własnością MTE znajdowała się CDSJ.
Wszyscy zwiedzający, z którymi miałam okazję rozmawiać, z podziwem odnosili się do pracy włożonej w organizację wystawy przez Panie z Kuźni Milanowskiej, które przez kilka tygodni gromadziły eksponaty, a do czasu otwarcia wystawy przechowywały je w salonie domu państwa Kuraszkiewiczów.
Wystawa Pokonkursowa oraz Wystawa dokumentów po Henryku i Stanisławie Witaczek oraz dokumentów i malarstwa Beaty Nehring z d. Witaczek zostały otwarte o godz.18.00.
Uroczyste przecięcie wstęgi poprzedził wjazd dwukonnego landa, którym przyjechał Prezydent Ignacy Mościcki w towarzystwie burmistrza Jerzego Wysockiego. Obu panom towarzyszyły urocze „małżonki”. Tę historyczną scenkę reżyserowała prezes stowarzyszenia TArt Iwona Dornarowicz, zaś w postać Prezydenta Ignacego Mościckiego wcielił się Wojciech Olejnik, aktor TArt-u.
Po powitaniu gości przez dyrektor MCK Anetę Majak, głos zabrał burmistrz Jerzy Wysocki. Burmistrz w swoim wystąpieniu podkreślił, że inicjatorką biennale była radna Małgorzata Trębińska, którą w pracach organizacyjnych wspierali: radny Włodzimierz Starościak i grafik Mariusz Koszuta, do których dołączył Jerzy Dmochowski prezes firmy Jedwab Polski. Burmistrz wyraził nadzieję, że na 100 – lecie jedwabnictwa w Milanówku zostanie otwarte muzeum, w którym znajdą się między innymi liczne eksponaty przekazane miastu, a aktualnie przechowywane w Archiwum Państwowym Dokumentacji Osobowej i Płacowej. Do czasu powstania tego muzeum eksponaty będzie można oglądać w wersji elektronicznej w Cyfrowym Muzeum Tradycji Lokalnej prowadzonym przez Mariusza Koszutę przy Miejskiej Bibliotece Publicznej.
Następnie radna Małgorzata Trębińska przypominała wkład pracy wszystkich zaangażowanych w przygotowanie biennale i towarzyszących mu wystaw oraz podkreśliła, że jest to dobry przykład współdziałania 3 filarów: organizacji pozarządowych, władz samorządowych, przedstawicieli biznesu zaangażowanego społecznie, poszerzonego o filar czwarty – mieszkańców niezrzeszonych.
Werdykt Komisji Konkursowej, w skład której wchodzili: Krystyna Arska-Perepłyś - przewodniczącą oraz Barbara Matuszewska-Berg, Sylwia Sikora-Tyszka, Mariusz Koszuta i Włodzimierz Starościak, odczytała jej przewodnicząca informując o wysokim poziomie prac konkursowych. Z 80 prac zgłoszonych do konkursu postanowiono wyróżnić i nagrodzić następujące prace:
„Na zewnątrz” – Sylwii Kobryń-Dulińskiej z Łomianek – Wyróżnienie
„Deszcz w Milanówku” – Anny Michniewicz z Warszawy - Wyróżnienie
„Wiosenne impresje – kiełkowanie” – Adrianna Błaszczyk-Zych z Łodzi – III Nagroda
„Każdy inny” – Matyldy Leśniewskiej z Łodzi – II Nagroda
„Lapidarium IV” – Teresy Grabowskiej z Gdyni – Grand Prix
Wyróżnienia i nagrody wręczał ich fundator, prezes firmy Jedwab Polski Spółka z o.o. – Jerzy Dmochowski.
Sylwetki i sukcesy rodziny Witaczków w krótkim wystąpieniu przypomniała Małgorzata Dygas, która przekazała wiele dokumentów na wystawę towarzyszącą biennale i zapewniła, że dokumenty te z przyjemnością przekaże do muzeum, którego powstanie zapowiedział burmistrz Jerzy Wysocki. Chęć współdziałania przy organizacji muzeum zgłosiła również prezes stowarzyszenia Kuźnia Milanowska.
Część oficjalną zakończył Recital Harfowy Anny Trefon.
Katalog I Milanowskiego Biennale Malarstwa na Jedwabiu opracował społecznie Mariusz Koszuta, co podkreśliła w swoim wystąpieniu dyrektor MCK Aneta Majak.
To może Cię zainteresować:
Nie będę wyjaśniać, skąd nazwa tego syndromu. Czuję się jednak w obowiązku wskazać jego objawy. Otóż napotykając w życiu na różne niedogodności, przeszkody w realizacji planów, mamy do wyboru: walczyć o usunięcie przeszkód albo dostosować się – zaakceptować słoną zupę, pinezkę, na której usiedliśmy i zrezygnować z jakichś planów, tłumacząc się obiektywnymi trudnościami lub „wyższą koniecznością”. Ta druga droga – to właśnie syndrom gotującej się żaby. Instynkt samozachowawczy budzi się w nas dopiero, gdy pinezka ma już 10 cm ostrze, zupa jest trująca, a realnych planów nie mamy już żadnych.
Syndrom gotującej się żaby, czyli: „nie spieszmy się”