Obecny dwór murowany został wybudowany po 1914 roku, gdy poprzedni drewniany spłonął w pożarze podczas I wojny światowej. Na osi alei wjazdowej, przed frontem dworu znajdował się, słabo dzisiaj zachowany, klomb kwiatowy. Po wojnie otaczający dwór park został przekomponowany i nabył charakteru krajobrazowego. Do dziś zachowały się trzy aleje, gdzie znajduje się 18 gatunków drzew oraz 7 gatunków krzewów. Wśród nich jest 8 pomników przyrody – jesionów wyniosłych. Obecnie dwór jest opuszczony i niszczeje, choć nie zawsze tak było.
Kłudzienko po raz pierwszy wzmiankowane jest w 1414 r. i nazywane było wtedy Clodno, potem Kłodno Czech lub Kłodno Czachy. Do XIX wieku dobra przechodziły z rąk do rąk, aż Kłudzienko wykupione zostało przez Mokronowskich, herbu Bogoria. W 1842 r. na mocy aktu działowego dobra zostały przekazane Felicjannie z Grabskich i jej dzieciom z Antonim Mokronowskim. Po śmierci Felicjanny jej trzech żyjących synów podzieliło się majątkiem, ale w 1852 r. jedynym właścicielem został Stanisław, który posiadał również dobra Chrzanów Wielki i Chrzanów Mały. W 1866 r. na skutek dekretu o uwłaszczeniu włościan od dóbr odłączono teren, stanowiący wieś Tłuste. Stanisław Mokronoski zmarł w Kłudzienku, przeżywszy 55 lat. Po jego śmierci majątek odziedziczyły jego córki – Felicja i Józefa, które przyłączyły do niego część lasu z dóbr Chrzanów Wielki i Chrzanów Mały. Po śmierci obu, właścicielką została Bronisława Kwiatkowska – córka Felicji. Po 6 latach dobra odsprzedała Tadeuszowi Strzemboszowi i jego żonie Józefie Rostkowskiej, którzy nie za długo mogli się cieszyć z włości, bo tuż przed śmiercią Tadeusza majątek sprzedany został Stanisławowi Bogusławskiemu i Karolowi Zieleniewskiemu. Ci, po nabyciu dóbr, przystąpili do ich podziału. W niedługim czasie Kłudzienko należało do 19 właścicieli. Sam ośrodek składał się wtedy z murowanego domu mieszkalnego o sześciu pokojach, stodoły drewnianej, murowanych obór, stajni, spichlerza i chlewu. Obaj byli właścicielami Kłudzienka co najmniej do II połowy 1938 r.
Zanim jednak Bogusławski i Zieleniewski nabyli dobra, wydzielono z nich część, na której znajdował się dwór i folwark. W 1912 r. z dóbr Kłudzienko został wydzielony obszar, który otrzymał nazwę Kolonia Garbów, od nazwiska współnabywcy – Henryka Garbowskiego. Choć nazwa Garbów istniała formalnie w księdze hipotecznej – w prasie i na mapach folwark był opisywany jako Kłudzienko. Półtora roku później majątek przejął Jan Chmieliński, który po ukończeniu studiów medycznych rozpoczął praktykę lekarską w Płocku, gdzie został lekarzem miejskim. W 1906 r. wraz z żoną Anielą sprowadził się do Łowicza, gdzie był lekarzem powiatu łowickiego, ale po nabyciu Kłudzienka przeniósł tam swój gabinet. Para opiekowała się także schroniskiem dla mieszkańców Łowicza w Warszawie – Aniela pełniła funkcję głównego opiekuna, Jan udzielał pomocy lekarskiej. Następnie Jan wyjechał na pola bitewne w Rosji, powołany do wojska jako lekarz. Po powrocie do kraju zamierzał zostać lekarzem wojskowym. Niestety, nie zdążył. Udzielając pomocy lekarskiej ubogiej robotnicy zaraził się od niej gorączką i po krótkiej chorobie zmarł. Według nekrologu zamieszczonego w Kurjerze Warszawskim zmarł w Kłudzienku i pochowany został na cmentarzu parafialnym w Żukowie. Obecnie jego grób znajduje się na cmentarzu katedralnym w Łowiczu.
Po śmierci Jana dobra otrzymała w spadku czwórka jego dzieci – Zofia, Maria, Halina i Stanisław. Stanisław był członkiem Organizacji Młodzieży Narodowej, a także współzałożycielem organizacji Przyszłość. W 1911 r. dwukrotnie był więziony w Łowiczu przez władze rosyjskie – brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej jako ochotnik w 115. Pułku Ułanów Wielkopolskich. Po wojnie pracował w przetwórstwie owocowo-warzywnym i pełnił funkcję naczelnika wydziału Zarządu Handlu Warzywami i Owocami w Ministerstwie Handlu Wewnętrznego. Został dwukrotnie odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Gdy zarządzał majątkiem, w Kłudzienku działała Państwowa Stacja Doświadczalna Hodowli Roślin Lekarskich – nie jest wykluczone, iż Chmielińscy mieli duży udział w jej powstaniu. W 1920 r. Stanisław sprzedał swą część Kłudzienka matce – Anieli, która mieszkała w Łowiczu. Tu zafascynowana kulturą Księżaków łowickich, zajęła się poszukiwaniem i kupowaniem haftów i pasiaków, wycinanek i wełniaków, działalność swoją przed okiem szpiegów moskiewskich, umiejętnie ukrywając. O najważniejszych dla niej sprawach napisała w broszurze Jak budzić ducha w Narodzie, rozpowszechnianej przez Polską Macierz Szkolną, której łowickiego koła była prezesem. W 1908 r. założyła łowicki oddział Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego. Dwa lata później przyczyniła się do powstania Muzeum Ziemi Łowickiej. W 1913 r. przeniosła się wraz z mężem do Kłudzienka. Do Łowicza wróciła po sprzedaży majątku w 1926 r. Tam napisała książki Księżacy i ich strój oraz Z życia Księżaków stanowiące źródła do dziejów łowickiej kultury ludowej.
W 1926 roku Chmielińscy sprzedali Kłudzienko. Nowy nabywca, Bolesław Sobolewski – właściciel restauracji jarskich w Warszawie – zapłacił za nie 79.000 złotych i mieszkał tam do 1948 r. W tym to roku w majątku utworzono Stację Doświadczalną Narzędzi i Maszyn Rolniczych z siedzibą w Rolniczym Gospodarstwie Doświadczalnym w Kłudzienku. W roku następnym stację przejął Instytut Budownictwa, Mechanizacji i Elektryfikacji Rolnictwa. W 1979 r. Instytut przekazał majątek Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej w Chlebni. W latach 80. w dworze mieszkali pracownicy spółdzielni. Obecnie dwór jest własnością prywatną. Stoi opuszczony. Kilka lat temu wybuchł w nim pożar, który obrócił go w ruinę.
To może Cię zainteresować: