Obiekt powstały ok. 1925 r., położony w Milanówku przy ul. Charci Skok 6, został wpisany do rejestru zabytków z uwagi na zachowane wartości artystyczne i naukowe.
Budynek, którego nazwa pochodzi prawdopodobnie od imienia córki ówczesnych właścicieli Sekułowiczów, jest przykładem dobrze zachowanego domu – pensjonatu, zrealizowanego w koncepcji architektonicznej zwanej stylem „zakopiańskim”. Wille zrealizowane w tej konwencji odznaczały się finezyjnym opracowaniem bryły z licznymi załomami, uskokami, zadaszeniami, wspartej na solidnym, kamiennym fundamencie, krytej półszczytowym dachem, z motywami zdobniczymi w kształcie zachodzącego słońca oraz licznymi werandami i lokowanymi na poddaszu tzw. „facjatowymi” pokojami. Willę cechuje logiczna konstrukcja, kompozycja i kanon zdobniczy (wysoki „kamienny” cokół z betonową okładziną, masywne arkady, spadziste dachy z okapami w typie podhalańskim, drewniane werandy, ornamentyka z motywem słońca, a także walory plastyczne wynikające z malowniczego ukształtowania bryły (brak ścisłej symetrii oraz gra światłocieniowa). Cechy te wyróżniają obiekt spośród innej zabytkowej zabudowy mieszkalnej Milanówka, w której – obok mniej licznych przykładów oryginalnych rozwiązań – przeważają budynki z lat 20-tych XX w. o kubicznej, historyzującej bryle zamkniętej mansardowym dachem, urozmaiconej werandami oraz tarasami z tralkowymi balustradami i attykami.
Elewacja frontowa (północna) otrzymała najbardziej reprezentacyjną oprawę. W jej asymetrycznym układzie wyróżnia się arkadowy trójosiowy podcień, na którym wsparto taras oraz ryzalit z werandą zwieńczoną trójkątnym szczytem. Dodatkowym elementem plastycznym tej elewacji jest zamieszczony w licu ściany napis określający nazwę willi: „JOLANCIN”.
Wartość naukowa obiektu wynika z zachowania oryginalnej formy i substancji wraz z pierwotnymi rozwiązaniami materiałowymi i konstrukcyjnymi oraz wyposażeniem - zachowały się drewniane podłogi, piece kaflowe, stolarka okienna (głównie skrzynkowa, o różnych podziałach i kształtach) wraz z historyczną ślusarką (klamki, haczyki, okucia, zawrotnice) oraz stolarka drzwiowa: jedno i dwuskrzydłowa, ramowo-płycinowa z profilowanymi opaskami oraz okuciami (czopowe zawiasy, zamki i klamki). Zniszczeniu nie uległy także dekoracyjnie opracowane drzwi wejściowe, zewnętrzne. Ich dwuskrzydłową, ramowo-płycinową konstrukcję, z trapezowym nadświetlem, urozmaicają częściowe przeszklenia, dekoracja rzeźbiarska oraz profilowane ościeża.
Budynek to także dokument ówczesnych technik budowlanych i kultury materialnej oraz historii miasta, dającej wyobrażenie o charakterze Milanówka, jako podwarszawskim letnisku.